به موجب تحقیقاتی که از طرف انستیتوی روان‌شناسی رنگ که مرکز آن شهر اسن آلمان است به عمل آمده رنگ‌های قرمز، نارنجی، زرد و آبی رنگ‌های مورد علاقه اطفال هستند و رنگ‌های خاکستری، قهوه‌ای، سیاه و سفید هیچ‌گاه مطلوب آنها نیستند.
این انستیتو برای تعیین درجه نفوذ رنگ در اطفال، در کودکستان‌های آلمان به مطالعات مداوم و پیگیری پرداخت و متوجه شد مثلا یکی از خانم‌های معلم فقط به خاطر کت و دامن قهوه‌ای که می‌پوشد، مورد نفرت اطفال واقع شده و لقب بدعنق گرفته، ولی همین معلم پس از آن‌که لباس‌هایی به رنگ روشن و جالب تن کرد، موفق شد محبوب شاگردان کودکستان شود.
رنگ‌ها نفوذ عجیبی بر سلسله اعصاب کودکان دارند؛ مثلا چنانچه رنگ سیاه یا سفید مطلق مدتی مرتب در معرض دید کودکان قرار گیرد یا بزرگسالان اطراف آنها دائم با لباس سیاه ظاهر شوند، اعصاب آنها خسته و مختل میشود.
طی سال‌ها، آزمایش‌های فراوانی برای تعیین ارجحیت رنگ‌ها صورت گرفته است؛ مثلا نوزادان به رنگ‌های درخشان مثل زرد، سفید، صورتی و قرمز بیشتر خیره می‌شوند و با بزرگ شدن کودکان علاقه به رنگ زرد به تدریج کم میشود و قرمز و آبی جای آن را می‌گیرد.
پس از بلوغ، علاقه به رنگ‌هایی با طول موج کوتاه‌تر (آبی و سبز) بیشتر از رنگ‌های با طول موج بلند (قرمز، نارنجی و زرد) میشود. در این حالت علاقه به رنگ‌ها به صورت زیر است:
● آبی، قرمز، سبز، بنفش، نارنجی و زرد
کودکان و نوجوانان به رنگ بیشتر از شکل واکنش نشان می‌دهند و با لذت تمام به آن دل می‌بندند. تحقیقات نشان داده کودکانی که در نقاشی‌های خود رنگ‌های سرد مانند آبی یا سبز را انتخاب می‌کنند، متفکرتر و سنجیده‌تر هستند. به کار بردن رنگ‌های قهوه‌ای و خاکستری نشان‌دهنده ناراحتی‌های درونی آنان است.
استفاده آزادانه از رنگ قرمز توسط کودکان خصومت یا نیاز به صحبت را نشان میدهد و از طرفی هم بیانگر عشقی ساده و بی‌آلایش است.
رنگ آبی در نقاشی کودکان بیانگر سازگاری، تمایل به اطاعت و کنترل یا سرکوب احساسات است و نیز کودکانی که زیاد از رنگ سبز استفاده می‌کنند، معمولا به طور محسوسی فاقد احساسات قوی و آشکار هستند. کودکان بندرت به رنگ‌های قهوه‌ای، سیاه یا خاکستری علاقه دارند. استفاده در هم و برهم از رنگ قهوه‌ای مشخصه اعتراض به والدین است.
همچنین اگر کودک به طور مداوم از رنگ سیاه برای رنگ‌آمیزی استفاده کند، نشان‌دهنده اعتراض، ترس یا اضطراب است.